Auteur en beeld: Henry Kuppen OPINIE Mensen zijn fout geprogrammeerd Als we het over ziektes hebben die niet bij mensen voorkomen, zit er op de een of andere manier iets fout tussen de oren. We zijn geprogrammeerd om zodra een ziekte of aantasting aanwezig is deze uit te willen roeien. Onverschillig of we het over bomen, planten of dieren hebben, zodra we het als vervelend ervaren willen we elimineren, uitroeien, vernietigen! Neem nou wespen, het maakt niet uit of je er last van hebt of niet, zodra een nest wordt waargenomen moet iemand ingeschakeld worden om de wespen te verdelgen. Het zit zelfs diep tot in onze taal verankerd: onkruid moet verwijderd worden en ongedierte moet je doden. Dit blijkt nu ook maar weer eens te meer bij het beheersen van de eikenprocessierups; het toepassen van middelen om de overlast van deze rupsen te voorkomen leidt tot veel commotie en zorgen. Critici denken dat we alles uit willen roeien, maar de enige reden waarom beheer van eikenprocessierupsen wordt uitgevoerd is omdat wij, mensen, de overlast niet accepteren. Hierbij een oproep aan iedere burger voor acceptatie van overlast. Wanneer is iets ellendig genoeg om er vanaf te willen? In het geval van onkruid zou je kunnen stellen dat het een beplanting is die zich op een ongewenste plek ontwikkeld. Als berken of esdoorns dus op een plaats groeien waar je ze niet wil hebben dan zou je dat onkruid kunnen noemen. Is dat met beesten dan ook zo? Als je aan ongedierte denkt, zullen de meesten aan ratten, muizen, muggen, vliegen en wespen denken. Geen haan die er naar kraait als je buurman het wespennest laat doden of misschien heb je zelf ook wel een doosje met korrels staan om Egel, stekelig maar aaibaar muizen te doden. Het is vrij verkrijgbaar en er zijn immers maar weinig heiligen op deze aarde dus waarom niet? Maar wat nou als er te veel konijnen, vossen of zelfs te veel edelherten zijn – denk even aan de Oostvaarderplassen – dan is de wereld te klein als daarbij geprobeerd wordt om die te “bestrijden”. Kortom acceptatie van maatregelen heeft minimaal zo veel met de aaibaarheid van het slachtoffer te maken. Het mooie in onze aangeharkte tuin, die natuur in Nederland heet, is dat we veel belangenverenigingen hebben die zich focussen op één organisme. Maar dan moet het wel een aaibaar organisme zijn. Ik denk aan de Vogelbescherming, Vlinderstichting, Vereniging van het Edelhert, Bijenstichting et cetera. Stuk voor stuk belangrijke organisaties, begrijp me niet verkeerd, maar waarom is er nou geen strontvliegenstichting? Weet je jaargang 76 • juli 2020 • nummer 06 35 Pagina 34

Pagina 36

Interactieve ehandleiding, deze vaktijdschrift of onderwijs catalogus is levensecht online geplaatst met Online Touch en bied het digitaal bladerbaar maken van online catalogi.

Groen 6 2020 Lees publicatie 416Home